نه من دیگر به روی ناکسان هرگز نمیخندم

دِگر پیمان عشق جاودانی

با شما معروفه های پست هر جایی نمیبندم

شما کاینسان در این پهنای محنت گستر ظلمت

 ز قلب آسمان جهل و نادانی

به دریا و به صحرای امید عشق بی پایان این ملت

تگرگ ذلت و فقر و پریشانی و موهومات می بارید

شما٬کاندر چمن زار بدون آب این دوران طوفانی

بفرمان خدایان طلا٬تخم فساد و یاس می کارید..

شما رقاصه های بی سرو بی پا

که با ساز هوس پرداز و افسون ساز بیگانه

چنین سرمست و بی قید و سراپا زیور و نعمت

به بام کلبه فقرو به روی لاشه ی صد پاره زحمت

سحر تا شام می رقصید

قسم:بر آتش عصیان ایمانی

که سوزانده است تخم یاس را در عمق قلب آرزومندم

که من هرگز به روی چون شما معروفه های پست هر جایی

 نمیخندم

پای می کوبید و می رقصید

 لیکن من...

به چشم خویش می بینم که می لرزید

می بینم که می لرزید و می ترسید

از فریاد ظلمت کوب و بیداد افکن مردم

که در عمق سکوت این شب پر اظطراب و ساکت و فانی

خبرها دارد از فردای شور انگیز انسانی

و من...

هر چند مثل سایر رزمندگان راه آزادی

کنون خاموش دربندم

ولی هرگز به روی چون شما

غارتگران فکر انسانی نمی خندم